Απόδοση στα ελληνικά του 7ου κεφαλαίου του: Antony C. Sutton: Wall Street and the Rise of Hitler, 2000.
Ολόκληρο το βιβλίο είναι διαθέσιμο  σε δωρεάν ηλεκτρονική μορφή εδώ:

Η χρηματοδότηση του Χίτλερ και του NSDAP δεν έχει ακόμη ερευνηθεί εις βάθος. Παραδείγματος χάριν, η μόνη δημοσιευμένη έρευνα για τα προσωπικά οικονομικά του Χίτλερ είναι ένα άρθρο του Όρον Τζέιμς Χέιλ (Oron James Hale), «Adolph Hitler: Taxpayer»,1 όπου καταγράφονται οι προστριβές του Αδόλφου Χίτλερ με τις γερμανικές φορολογικές υπηρεσίες, προτού αυτός γίνει καγκελάριος.Στην δεκαετία του 1920 ο Χίτλερ παρουσιαζόταν στους γερμανούς εφοριακούς ως ένας απλός φτωχοποιημένος συγγραφέας που ζούσε με τραπεζικά δάνεια, με ένα αυτοκίνητο που αγόρασε με πίστωση. Δυστυχώς, τα πρωτότυπα έγγραφα που μελέτησε ο Χέιλ δεν έδωσαν τις πηγές εισοδήματος, τα δάνεια ή τις πιστώσεις του Χίτλερ, και ο γερμανικός νόμος «δεν απαιτούσε από αυτο-απασχολούμενους ή επαγγελματίες να αποκαλύπτουν λεπτομερώς τις πηγές των εισοδημάτων τους ή την φύση των υπηρεσιών που παρείχαν.»2 Προφανώς τα κεφάλαια για τα αυτοκίνητα, τον προσωπικό γραμματέα Ρούντολφ Ες, έναν ακόμη βοηθό, έναν οδηγό, και έξοδα για την πολική δραστηριότητα, από κάπου καλύπτονταν. Αλλά, όπως στην περίπτωση της διαμονής του Λεόν Τρότσκι το 1917 στην Νέα Υόρκη, είναι δύσκολο να ισοσκελίσουμε τα γνωστά έξοδα του Χίτλερ με την ακριβή πηγή των εσόδων του.

1. Ορισμένοι πρώιμοι υποστηρικτές του Χίτλερ

Γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι ευρωπαίοι και αμερικανοί βιομήχανοι χρηματοδοτούσαν με κάθε τρόπο ολοκληρωτικές πολιτικές ομάδες εκείνη την εποχή, περιλαμβανομένων των κομμουνιστών και ποικίλων ναζιστικών ομάδων. Στις ΗΠΑ η επιτροπή Κίλγκορ (Kilgore) αναφέρει ότι :

Ως το 1919 ο Κρουπ (Krupp) έδινε ήδη χρηματική βοήθεια σε μια από τις αντιδραστικές πολιτικές ομάδες που έσπειραν τον σπόρο για την παρούσα ναζιστική ιδεολογία. Ο Ούγκο Στίνες (Hugo Stinnes) ήταν από τους πρώτους χρηματοδότες του ναζιστικού κόμματος (NSDAP, National Socialistische Deutsche Arbeiter Partei). Ως το 1924 άλλοι επιφανείς βιομήχανοι και τραπεζίτες, μεταξύ τους ο Φριτς Τίσεν (Fritz Thyssen), ο Άλμπερτ Φόγκλερ (Albert Voegler), ο Άντολφ [sic] Κίρντορφ (Adolph [sic] Kirdorf), και ο Κουρτ φον Σρόντερ (Kurt von Schroder), έδιναν μυστικά μεγάλα ποσά στους ναζί. Το 1931 μέλη της ένωσης ιδιοκτητών ανθρακωρυχείων, της οποίας επικεφαλής ήταν ο Κίρντορφ, δεσμεύτηκαν να προσφέρουν ένα πφένιχ για κάθε τόνο άνθρακα που θα πωλούσαν στην οργάνωση που ήδη δημιουργούσε ο Χίτλερ.)3

Η δίκη του Χίτλερ στο Μόναχο το 1924 έφερε στην δημοσιότητα την πληροφορία ότι το ναζιστικό κόμμα είχε πάρει από βιομηχάνους της Νυρεμβέργης 20.000 δολάρια. Το πιο ενδιαφέρον όνομα αυτής της περιόδου είναι του Εμίλ Κίρντορφ, που είχε δράση προηγουμένως ως μεσαζόντων για την χρηματοδότηση της γερμανικής ανάμιξης στην Επανάσταση των Μπολσεβίκων.4 Ο ρόλος του Κίρντορφ στην χρηματοδότηση του Χίτλερ περιγράφεται με λόγια του ιδίου:

Για πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με το εθνικοσοσιαλιστικό κίνημα το 1923… πρωτάκουσα τον φύρερ στο εκθεσιακό μέγαρο της Έσσης. Η σαφής έκθεσή τους με έπεισε πλήρως και με συγκίνησε. Το 1927 συνάντησα προσωπικά τον φύρερ για πρώτη φορά. Ταξίδεψα στο Μόναχο και εκεί είχα μια συνομιλία με τον φύρερ στο σπίτι του Μπρούκμαν (Bruckmann). Για τεσσεράμισι ώρες ο Αδόλφος Χίτλερ μου εξήγησε το πρόγραμμά του με κάθε λεπτομέρεια. Τότε παρακάλεσα τον φύρερ να γράψει την διάλεξη που έδωσε σ’εμένα σε ένα φυλλάδιο. Στην συνέχεια μοίρασα αυτό το φυλλάδιο επ’ονόματί μου στους επιχειρηματικούς και κατασκευαστικούς κύκλους.

Από τότε έθεσα τον εαυτό μου πλήρως στην διάθεση του κινήματός του. Λίγο μετά από την συζήτησή μας στο Μόναχο, και ως αποτέλεσμα του φυλλαδίου το οποίο συνέταξε ο φύρερ και μοίρασα εγώ, έλαβαν χώρα αρκετές συναντήσεις, μεταξύ του φύρερ και ηγετικών φυσιογνωμιών στον τομέα της βιομηχανίας. Οι ηγέτες της βιομηχανίας συναντήθηκαν με τον φύρερ, τον Ρούντολφ Ες, τον Χέρμαν Γκέρινγκ και άλλες ηγετικές φυσιογνωμίες του κόμματος για τελευταία φορά πριν από την ανάληψη της εξουσίας στην κατοικία μου.5

Το 1925 η οικογένεια του Ούγκο Στίνες συνεισέφερε μέρος των κεφαλαίων για την μετατροπή της εβδομαδιαίας έκδοσης των ναζί Φόλκισερ Μπεομπάχτερ (Volkischer Beobachter) σε ημερήσια έκδοση. Ο Πούτζι Χανφστένγκλ (Putzi Hanfstaengl), ο φίλος και προστατευόμενος του Φρανκλίνο Ντ. Ρούζβελτ (Franklin D. Roosevelt), προσέφερε τα υπολειπόμενο κεφάλαιο.6 Στον πίνακα 7-1 παρουσιάζονται περιληπτικά οι γνωστές οικονομικές συνεισφορές και οι επιχειρηματικές διασυνδέσεις των συνεισφερόντων από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο Πούτζι δεν αναγράφεται στον Πίνακα 7-1, καθώς δεν ήταν ούτε βιομήχανος ούτε τραπεζίτης.

Στην αρχή της δεκαετίας του 1930 η οικονομική βοήθεια προς τον Χίτλερ άρχισε να ρέει με μεγαλύτερη ευκολία. Στην Γερμανία έλαβαν χώρα ορισμένες συναντήσεις, που τεκμηριώνονται πέραν από κάθε αμφισβήτηση σε πολλές πηγές, ανάμεσα σε γερμανούς βιομηχάνους με τον ίδιο τον Χίτλερ, και συχνότερα με τους αντιπροσώπους του Γιάλμαρ Σέετ (Hjalmar Sehaeht) και Ρούντολφ Ες. Το κρίσιμο σημείο είναι ότι οι γερμανοί βιομήχανοι διηύθυναν σε μεγάλο ποσοστό καρτέλ με αμερικανικούς δεσμού, ιδιοκτησία, συμμετοχή, ή κάποιου τύπου χρηματοδοτική σύνδεση. Οι υποστηρικτές του Χίτλερ δεν ήσαν – κάθε άλλο – επιχειρήσεις καθαρώς γερμανικές ή αντιπροσωπευτικές γερμανικών οικογενειακών επιχειρήσεων. Εκτός από τον Τίσεν (Thyssen) και τον Κίρντορφ, ήσαν ως επί το πλείστον γερμανικές πολυεθνικές εταιρείες — όπως, π.χ., η I.G. Farben, η A.E.G., η DAPAG, κλπ. Αυτές οι πολυεθνικές είχαν συγκροτηθεί με δάνεια από τις ΗΠΑ στην δεκαετία του 1920, και στην αρχή της δεκαετίας του 1930 είχαν αμερικανούς διευθυντές και σοβαρή αμερικανική κεφαλαιακή συμμετοχή.

Μια ροή πολιτικού χρήματος που δεν εξετάζεται εδώ είναι εκείνη που αναφέρεται στην ευρωπαϊκή Ρόγιαλ Ντατς Σελ (Royal Dutch Shell), την σημαντικότερη ανταγωνίστρια της Στάνταρντ Όιλ (Standard Oil) στις δεκαετίες του 1920 και 1930, και πνευματικό τέκνο του αγγλο-ολλανδού επιχειρηματία σερ Χένρι Ντέτερντινγκ (Henri Deterding). Έχει επιβεβαιωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ο Χένρι Ντέτερντινγκ χρηματοδοτούσε προσωπικά τον Χίτλερ. Αυτό υποστηρίχτηκε, λόγου χάριν, από τον βιογράφο του Γκλιν Ρόμπερτς (Glyn Roberts) στο Ο ισχυρότερος άνδρας του κόσμου (The Most Powerful Man in the World). Ο Ρόμπερτς σημειώνει ότι ο Ντέτερντινγκ κ εντυπωσιάστηκε από τον Χίτλερ ήδη από το 1921:

…και ο ολλανδικός τύπος ανέφερε ότι, διά του πράκτορα Γκέοργκ Μπελ (Georg Bell), αυτός [ο Ντέτερντινγκ] έθεσε στην διάθεση του Χίτλερ, ενόσω το κόμμα ήταν ακόμη «στα σπάργανα», τουλάχιστον τέσσερα εκατομμύρια φιορίνια.7

Ο Ρόμπερτς αναφέρει ακόμη ότι, το 1931) ο Γκέοργκ Μπελ, πράκτορας του Ντέτερντινγκ, συμμετείχε σε συγκεντρώσεις των Ουκρανών Πατριωτών στο Παρίσι «ως κοινός εντεταλμένος του Χίτλερ και του Ντέτερντινγκ)8 . Ο Ρόμπερτς, επίσης, αναφέρει ότι:

Ο Ντέτερντινγκ κατηγορήθηκε, όπως μαρτυρεί ο Έντγκαρ Άνσελ Μάουρερ (Edgar Ansell Mowrer) στο έργο του Η Γερμανία γυρίζει πίσω το ρολόι (Germany Puts the Clock Back), ότι η παροχή ενός μεγάλου χρηματικού ποσού στους ναζί, επειδή κατανοούσε ότι η επιτυχία τους θα του έδινε μια πιο ευνοϊκή θέση στην πετρελαϊκή αγορά της Γερμανίας. Σε άλλες περιπτώσεις, οι αριθμοί ^{ανεβαίνουν στα πενήντα πέντε εκατομμύρια στερλίνες}.9

Ο βιογράφος του Ντέτερντινγκ βρήκε τον ισχυρό αντι-μπολσεβικισμό του ειδεχθή, και μάλλον, αντί να παρουσιάζει αδιάσειστα στοιχεία για την χρηματοδότηση των ναζί, τείνει να συμπεραίνει και όχι να αποδεικνύει ότι ο Ντέτερντινγκ ήταν υπέρ του Χίτλερ. Αλλά, ο φιλο-χιτλερισμός δεν είναι απαραίτητη συνέπεια του αντι-μπολσεβικισμού· εν πάση περιπτώσει ο Ρόμπερτς δεν προσφέρει αποδείξεις για την χρηματοδότηση ούτε εντόπισε αδιάσειστα στοιχεία για την ανάμειξη του Ντέτερντινγκ.

Αν μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, τότε 3 φωτογραφίες που ανασύρουν συγκλονιστικές στιγμές 73 χρόνια μετά λένε πολλά. Ο λόγος για τις  φωτογραφίες που αποτυπώνουν την εκτέλεση ενός Ρεθυμνιώτη στην παραλία των Μισσιρίων.

Ανάλογο ενδιαφέρον όμως έχει και η αναζήτηση-έρευνα που πραγματοποίησε οΔημήτρης Σκαρτσιλάκης για να εξακριβωθεί η ταυτότητα αυτού του νέου ανθρώπου-μάρτυρα, μέσω ανθρώπων οι οποίοι μπορεί να άκουσαν, να είδαν η να τον γνώριζαν. Η φωτογραφία-ντοκουμέντο είναι αδιαμφισβήτητα ο πιο δυνατός συνδυασμός σε μία ιστορική έρευνα.

Η έρευνα για την αναγνώριση αυτού του ανθρώπου όπως ήταν φυσικό ξεκίνησε από το επίκεντρο των γεγονότων που φαίνονται στη φωτογραφία, δηλαδή από τα περιβόλια και τα Μισσίρια. Εξάλλου η πλειοψηφία των θυμάτων προέρχονταν από εκείνη την περιοχή.

Τα στοιχεία που μας δίνουν οι φωτογραφίες είναι ότι: 1. πρόκειται για μεμονωμένη εκτέλεση 2. Πρόκειται για νέο άνθρωπο μάλλον όχι αγρότη 3. Χρονικά το συμβάν τοποθετείται στον Ιούνιο (λόγω ένδυσης και εξοπλισμού των Γερμανών, καθώς και της διαταγής για αντίποινα που εκδόθηκε αμέσως μετά τη μάχη). Η έρευνα μας οδήγησε στον Σταυρωμένο, όπου οι πληροφορίες ταίριαζαν με την περιγραφή του ανθρώπου αυτού. Η σύγκριση με μία προπολεμική οικογενειακή φωτογραφία βοήθησε αρκετά στην αναγνώριση του θύματος.

Πρόκειται για το Δημήτρη Δροσάκη από το χωριό Χαμαλεύρι, υπάλληλο της Αγροτικής Τράπεζας.

Η σύλληψη του Δημήτρη Δροσάκη, εργαζόμενου στην Αγροτική Τράπεζα. Οδηγείται προς εκτέλεση επειδή υπερασπίστηκε το χωριό του από την εισβολή των ναζί

Οι μαρτυρίες του κυρίου Δημήτρη Αντωνογιωργάκη, της κυρίας Στέλλας Γουλιερμάκη καθώς και η διασταύρωση πληροφοριών ήταν καθοριστικές  για την έρευνα αυτή.